Η εικονική κοινωνία του φέισμπουκ με την προσωπική μου ματιά

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Γιατί μπήκα του λόγου μου στο Facebook

2.
Ο δικός μου λόγος που μπήκα σ’ αυτή την εικονική κοινωνία ήταν ένας βιβλιοθηκονόμος, ο οποίος μού ανακοίνωσε μια μέρα περιχαρής:
«Σας είδα και στο φέισμπουκ! Στη σελίδα θαυμαστών σας!».
  Επειδή βεβαίως δεν είχα φτιάξει –ούτε και θα έφτιαχνα ποτέ– μια τέτοια σελίδα, αποφάσισα να διερευνήσω το θέμα. Αλλά αυτή η διερεύνηση απαιτούσε καταρχήν ν’ ανοίξω παρτίδες με το φατσοβιβλίο, δηλαδή να μπω στη φατσοβιβλιοκοινότητα φτιάχνοντας ένα δικό μου προφίλ εκεί μέσα, και το οποίο έκανα.
  Μετά διαπίστωσα με ανάμικτα συναισθήματα ότι υπήρχε πράγματι μια τέτοια σελίδα για μένα, η οποία, μάλιστα, είχε δεχτεί και μηνύματα από «θαυμαστές» μου απευθυνόμενα σε μένα, μηνύματα καταδικασμένα όμως να μείνουν αναπάντητα, αφού πρόσβαση σε αυτά είχε μονάχα ο/η δημιουργός της συγκεκριμένης σελίδας.
   Επόμενο βήμα μου ήταν να ζητήσω από αυτούς τους «θαυμαστές» μου  να γίνουν φίλοι μου, ως μια κίνηση σιωπηλής συγνώμης για τη ματαιόδοξη (έστω κι ερήμην μου) σελίδα.
  Εδώ θα πρέπει να κάνω μια παρένθεση: στην πλειοψηφία τους οι «θαυμαστές» μου αποδέχτηκαν μ’ ενθουσιασμό και συγκίνηση το αίτημα φιλίας που τους έκανα, αλλά υπήρξαν δυο περιπτώσεις που «λάβωσαν» τη συγγραφική ματαιοδοξία μου (άντρες και οι δύο). Ο ένας άρχισε αμέσως με την έναρξη της φατσοβιβλιοφιλίας μας την παρενόχληση στο παράθυρο συνομιλίας, αποδεικνύοντας ότι δεν είχε καν προσέξει πώς και γιατί είχαμε καταλήξει φατσοβιβλιοφίλοι. Την πρώτη φορά που με άρχισε στο πίτσι πίτσι, ένιωσα σαν έφηβη «διπλαρωμένη» από κάποιον εφαψία στη δεκαετία του ΄60. Και τα έχασα σαν επίσης έφηβη του ΄60. Ίδρωσα από αμηχανία διαβάζοντας τα «μελωμένα» λόγια του (ούτε κι ήξερα ακόμη αυτό το μαραφέτι, το παράθυρο συνομιλίας – πως το κλείνεις ή πώς το αποσυνδέεις ή εν κατακλείδι πώς βάζεις «πάγο» στον ξαναμμένο). Την τρίτη φορά που μου την έπεσε ο τύπος, λειτούργησα άμεσα κι «αναίμακτα»: τον διέγραψα από τη λίστα των φατσοβιβλιοφίλων μου. Ο δεύτερος είχε κι αυτός την πρωτοβουλία να μου ανοίξει κουβέντα στο παράθυρο συνομιλίας (εξακολουθούσα ακόμη να μην ξέρω πώς να το κλείνω) λέγοντας:
«Γνωριζόμαστε; Δε θυμάμαι πού έχουμε γνωριστεί... Πώς και μου έκανες αίτημα φιλίας;»
«Ήσουν γραμμένος στη σελίδα θαυμαστών μου κτλ.» του εξήγησα στα γρήγορα.
«Δε θυμάμαι να έχω γραφτεί ποτέ σε τέτοια σελίδα!» μου είπε ξερά εκείνος.
Φυσικά τον διέγραψα κι αυτόν. Και όχι, βέβαια, για να τον... τιμωρήσω που δεν ήταν θαυμαστής μου, αλλά διότι ποιος ξέρει πώς μπορεί να είχε ερμηνεύσει την πρωτοβουλία μου για αίτημα φιλίας ένας τέτοιος τύπος...
  Αφού, λοιπόν, τέλεψα με τα αιτήματα φιλίας στους «θαυμαστές» μου, το αμέσως επόμενο βήμα μου ήταν να αναρτήσω ερώτημα στον τοίχο του προφίλ μου ζητώντας να μάθω αν ήξερε κάποιος από τους μέχρι τότε φατσοβιβλιοφίλους μου ποιος ήταν ο/η δημιουργός της εν λόγω σελίδας. Και βρέθηκε πολύ γρήγορα η... ένοχος ανάμεσά τους. Ήταν μια πολύ ένθερμη αναγνώστριά μου, από την οποία, αφού της εξήγησα την ένστασή μου ως προς την ύπαρξη μιας τέτοιας σελίδας, ζήτησα ευγενικά να κάνει τουλάχιστον μια διευκρίνηση ως προς την ταυτότητα του/της δημιουργού της εν λόγω σελίδας. Όμως εκείνη δεν ήξερε πώς να το κάνει αυτό και, έτσι, βρήκα την ευκαιρία να της ζητήσω να διαγράψει ολότελα τη σελίδα, το οποίο κι έκανε (αν και μάλλον απρόθυμα).
  Στο μεταξύ με είχε συνεπάρει όλη αυτή η διαδικασία του «κάνω αίτημα φιλίας»-«έρχεται η αποδοχή φιλίας» και, το καλύτερο, να μου έρχονται απανωτά αιτήματα φιλίας από όλες τις μεριές κι εγώ να νιώθω... σταρ! «Με ξέρουν και στο φέισμπουκ» έλεγα κολακευμένη στον εαυτό μου! «Θέλουν να γίνουν φίλοι μου όλοι αυτοί!» Αργότερα, βέβαια, προσγειώθηκα, ως όφειλα, αφού έμαθα ότι αυτή η βροχή αιτημάτων φιλίας είναι μια διαδικασία συνηθισμένη στο φατσοβιβλίο για όλους ανεξαιρέτως τους «νεοφώτιστους». Το ίδιο το φατσοβιβλιοσύστημα παρακινεί τον κόσμο εδώ κι εκεί να κάνουν αίτημα φιλίας στους καινούριους. «Μπορεί όμως αυτή η παρακίνηση να μην έχει πάντα την ίδια ανταπόκριση» επέμεινε η ματαιόδοξη πλευρά του εαυτού μου, και επ’ αυτού δεν έχω καταλήξει ακόμη...
  Οπωσδήποτε πρέπει να ομολογήσω ότι τον πρώτο καιρό ήμουν κατενθουσιασμένη με το καινούριο αυτό παιχνίδι. Πανηγύριζα με κάθε νέο «αίτημα φιλίας» που μου ερχόταν και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί με κάθε «αποδοχή» δικού μου αιτήματος ή με κάθε επισήμανση του τύπου «Ο/η τάδε λέει ότι του/της αρέσει η δημοσίευσή σου» ή «Ο/η τάδε σου στέλνει μια καρδιά ή λουλούδια ή ένα ποτάκι ή σοκολάτες κτλ.»... Οι βετεράνοι φεϊσμπουκάδες μού έλεγαν ότι αυτός ο ενθουσιασμός, συνήθως, κρατάει δυο μήνες και ότι μετά ξεθυμαίνει σιγά σιγά... ότι μερικοί αποστασιοποιούνται κάποια στιγμή, ενώ άλλοι ακόμη και ξεγράφονται στο τέλος.
  Όταν είχαν πλέον περάσει πέντε μήνες από το πρώτο μου φατσοβιβλιοβάπτισμα και εγώ εξακολουθούσα να είμαι πιασμένη γερά σ’ αυτό το διαδικτυακό δόκανο –ίσως όχι πια μ’ εκείνον τον πρώτο ενθουσιασμό, μια και είχαν υπάρξει, στο μεταξύ, στιγμές ενόχλησης ή λύπης ή τι-το’θελα-και-μπήκα-εγώ-εδώ-μέσα–, προσπάθησα να βρω προσωπικούς λόγους για τους οποίους έμενα στο φατσοβιβλίο. Και βρήκα εφτά! Τα σχόλια μέσα στις παρενθέσεις είναι μεταγενέστερες διαπιστώσεις...
1. Για να επικοινωνούν μαζί μου εύκολα οι αναγνώστες μου (το γεγονός ότι διαθέτω επίσημο ιστότοπο και ηλεκτρονικό ταχυδρομείο που κάνουν την ίδια δουλειά το αγνόησα επιμελώς τότε).
2. Για να επικοινωνώ με τον έξω κόσμο (βλέπε φατσοβιβλιοφίλοι), διότι γενικά δεν «κυκλοφορώ» (το πόσο εικονικό θα ήταν αυτό, επίσης το αγνόησα επιμελώς τότε).
3. Για να κοινοποιώ εκδηλώσεις μου και νέες εκδόσεις μου (χμ, αυτό έχει κάποια βάση με τη λογική ότι δεν κάνει κακό να παίρνουμε ορισμένες πρωτοβουλίες προώθησης της δουλειάς μας καμιά φορά).
4. Για να εκφράζω γνώμη (παρ’ όλο που κινδυνεύεις έτσι να χάσεις
αναγνώστες που έχουν αντίθετη άποψη με σένα).
5. Για να χαζεύω (εντάξει, δεν κάνει κακό να χαζεύεις μερικές φορές...).
6. Για να παίρνω ιδέες (χμ, μπορεί και να δουλεύει τελικά το πράμα).
7. Για δημόσιες σχέσεις (ναι, καλά... Εάν δεν είσαι ήδη κάτι, μην περιμένεις να πετύχεις περισσότερα μπαίνοντας στο φατσοβιβλίο!).

  Στη συνέχεια, έχοντας δικαιολογήσει κάπως στον εαυτό μου την παραμονή μου στο φατσοβιβλίο, κοίταξα και να εξαργυρώνω εφεξής το χρόνο που επένδυα (?) σ’ αυτό. Άρχισα, λοιπόν, να κρατώ σημειώσεις και σκέψεις μου σχετικά με αυτό το παιχνίδι, καθησυχάζοντας το μισό μου εαυτό, αυτόν που διαμαρτυρόταν για το χασομέρι, ότι δεν έχανα στο κάτω κάτω ολότελα το χρόνο μου, αφού έκανα παράλληλα και... έρευνα. Την οποία, βέβαια, πράγματι έκανα, αλλά... χαλαρά – και έχοντας παράλληλα ανοιχτό το ταχυδρομείο (βλέπε Gmail-Εισερχόμενα), για να ελέγχω την... κίνηση. Οπωσδήποτε όμως έκανα και «έρευνα». Και πρώτα απ’ όλα άρχισα να παρατηρώ και να κατηγοροποιώ τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους που συναντούσα εκεί μέσα.(επόμενη ανάρτηση: "Χαρακτηριστικοί τύποι του φατσοβιβλίου")

4 σχόλια:

Κώστας Λαμπρινίδης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Κώστας Λαμπρινίδης είπε...

Δε βρήκα να αναφέρεις κάπου την δημιουργία της πολύ ενδιαφέρουσας ομάδας για τους "Απόγονους Μικρασιατών"...

Εύα Μάστορη είπε...

Κώστα, δεν αναφέρω τη δημιουργία της ομάδας "Απόγονοι Μικρασιατών" σε τούτο το κείμενο, διότι η δημιουργία της δεν υπήρξε ο λόγος που μπήκα στο φατσοβιβλίο αλλά ένας από τους λόγους που παρέμεινα σε αυτό. Επιφυλάσσομαι σε άλλο κείμενο ν' αναφερθώ και σ' αυτούς τους λόγους.

Ἀλέξανδρος Βουβουλῆς είπε...

Θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ἕνα σχόλιο ἀπὸ τὴν παράδοση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας λοιπόν:
"Καλῶς ἀνταμωθήκαμε ὅλα τ' ἀγαπημένα" ἢ κατὰ Σαββόπουλο "Νὰ μᾶς ἔχει ὁ Θεὸς γεροὺς πάντα ν' ἀνταμώνουμε...", μὲ τὰ μέσα ποὺ μᾶς προσφέρει ἡ κάθε ἐποχή.
Νὰ ἔχετε πάντα Δύναμη καὶ ὑγεία σὲ ὅ,τι κάνετε!
Πολλοὺς χαιρετισμοὺς ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη!